Ξεστραβώσου ω ποιμνίο μου

Πιστοί μου, ποιμνίο μου, αλάνια μου αγαπημένα μου λείψατε.
Τι να πράξωμεν και ημείς οι προφήται, όταν επέρχονται σαρωτικές αλλαγές εν τη ζωή μας και ξάφνου από κει που ξυνόμεθα αρειμανίως αρχίζομεν να εργαζόμεθα σκληρώς και ανηλεώς.. Αφήστε που με την έλευση της ανοίξεως μας άνοιξε και η όρεξη και προσπαθούμε να φροντίσωμεν όπως χουφτώσωμεν πιστή τινά. Προς το παρόν με χαρακτηριστική αποτυχία, αλλά ο Σουβλακεύς είναι μεγάλος και θα φροντίσει και δι ημάς.
Εσκέφθην πολύ την σημερινή δημοσίευση. Ήθελα να την προσανατολίσω προς την φιλοσοφία της θεολογίας μας, αλλά απεφάσισα όπως ασχοληθώ με άγνωστες πτυχές της Ιστορίας.

Πολλοί έχετε ακούσει για τους 7 σοφούς της Ελλάδος. Ίσως. Πολλοί τους αγνοείτε τελείως και κακώς, είστε αμόρφωτα πρόβατα. Να σταματήσετε να είστε αμόρφωτα πρόβατα, διότι η μοναδική χρησιμότης των προβάτων είναι να γίνονται παϊδάκια και κεμπάπ. Τσίκνισοοοοοοοοον.
Από τους 7 αυτούς σοφούς, ας επικεντροθώμεν εις τον Πιττακό τον Μυτιληναίο. Και όχι ακριβώς εις αυτόν, αλλά παραδίπλα, εις τον εξάδελφόν του τον Πιττακό τον Χιώτη, γνωστό και ως Πιττακός ο Γκασμάς, ή Πιττακός ο Ουζοκανάτας (έπινε μια νταμιτζάνα Απαλαρίνα στην καθισιά του).
Ως γνωστόν, οι νήσοι Λέσβος και Χίος δεν είναι γνωσταί δια τα ψητά τους, αλλά δια τα θαλασσινά και τα ψάρια των. Σαρδέλες, κολιοί, μύδια, γαρίδες και λοιπά ζωντανά της αλμυρής αλός καταβροχθίζονται ημερισίως εις τεραστίας ποσότητας εις τα ουζάδικα των νήσων τούτων.
Ο Πιττακός ο Γκασμάς όμως ήτο ο πρώτος διδάξας της τέχνης του ψησίματος αμνοεριφίων και αιγοπροβάτων εις τους μέχρι τούδε ημιβάρβαρους ψαροφάγους της ιδιαιτέρας πατρίδος του. Επηρρεασμένος από τη σοφία του εξαδέλφου του,εξ αποκαλύψεως μύστης των τελετών του Μέγα Σουβλακέα, και επειδή το γλυκάνισο του ούζου του δημιουργούσε παραισθήσεις και οράματα, ήτο και ο πρώτος ο οποίος ετόλμησε να σφάξει προβατίνα ίνα απιθώσει τα τρυφερά και ροδοκόκκινα παϊδια της, περιτρυγυρισμένα από γυαλιστερόν λίπος, άνωθεν θρακός εκ καρβούνου σχοίνων και θυμαρίου.
Φέυ! Οι νησιώτες εξαγριώθησαν με την πράξη του αυτή, αν και ετσάκισαν δεόντως τα καλοψημένα κοψίδια. Υπέθεσον ότι η βαρυστομαχιά που τους ετάραξε μετά -και δεν υπήρχε και τότε Ζαντάκ και Μαλόξ- ήτο μήνις θεών που μέχρι τότε απελάμβανον τα ιερά σφάγια. Διοτι μέχρι τότε οι αφελείς νησιώται, ναι μεν εθυσίαζον αμνοερίφια εις τους θεούς των,αλλά μετά τη θυσία επέταγον τα σφάγια, καθοτι θεωρούσαν πως είναι ιεροσυλία να τα καταναλώσουν. Ο Πιττακός τους εξώθησε τεχνηέντως στην κατανάλωση των σφάγιων, με το να τους σερβίρει πριχού, ούζο μπόμπα και ανέρωτο εις μεγάλας ποσότητας. Έφτιαξε και ένα περιποιημένο τζατζίκιον με 7 σκελίδες σκόρδο ανά μισό κιλό γιαούρτης και οι Χιώται λιποθυμούσαν με συνοπτικές διαδικασίες. Οι πίττες δε που έψησε με λαδάκι και ρίγανη έγιναν ανάρπαστες, το ίδιο και η κολασμένη του τυροκαυτερή.
Όταν οι Χιώτες εξύπνησαν από τον λήθαργο του τσιμπουσίου τους εξεμάνησαν και ζέχνοντες ακόμα σκορδίλα, με τους κώλους των να ζορίζονται εκ της τυροκαυτερής, ανεκοίνωσον στον άμοιρο Πιττακό την εξορία του εκ της νήσου.
Ο δυστυχής προτοπόρος γκουρμέ σέφ, επεριπλανήθη για έτη ανά την υφήλιο, διδάσκοντας βάρβαρες φυλές την τέχνη του ψησίματος με κάρβουνα αρωματικών φυτών, και την παρασκευή πίττας από καλαμποκάλευρο εμπλουτισμένο με ρίγανη ή θυμάρι και ζυμωμένων με ελαιόλαδο.
Ώσπου, μια μέρα, μετά από τρικυμιώδη τρικυμία, το καράβι του τον πέταξε σε άγνωστη ακτή. Όταν ο ταλαιπωρημένος γκουρμέ εξύπνησε, είδε γύρω του έναν παράδεισο. Απέραντα λιβάδια, καταπράσινες εκτάσεις και παντού βόδια και αίγες και πρόβατα και χοίροι. Ο καταπονημένος μας ήρως εδάκρυσε από συγκίνηση και φίλησε το χώμα της Σουβλαντάθ όπως ενόμισε τη στιγμή εκείνη. Μπορεί να έκανε λάθος αλλά δεν τον ενδιέφερε. Είχε βρει τη γη της επαγγελίας του, το κέντρο του κόσμου του. Τον αληθινό βορρά του, όπως θα έχετε ενδεχομένως ακούσει εις γλυκανάλατας ρομαντικάς κωμωδίας με τας οποίας κανονικά θα εξερνάγατε κροκόδειλους, αλλά αναγκάζεσθε να δείτε παρέα με τα γκομενάκια σας ίνα μη σας πρήζουσι τα συκώτια ότι είστε αναίσθητοι ημιάγριοι καννίβαλοι. Όμως εκεί που εκαθόταν και εθαύμαζε δακρυσμένος το υπέροχο τοπίο, εκ του πουθενά ενεφανίσθη γίγας τρικέφαλος και ενδεδυμένος με προβιάς.
"ΑΛΤ,τις εί;" ερώτησε ο γίγας
Ο Πιττακός ήτο έξυπνος, και έπιασε εις τον αέρα ότι ο γίγας δεν ήτο και τέρας ευφυίας, οπότε απήντησε
"Έφοδος"
"Σύνθημα" ανταπήντησε ο γίγας
Εκεί ο Πιττακός τα εχρειάσθη, αλλά τον έσωσε η ευστροφία του. Και το γεγονός ότι ο γίγας για να μην ξεχνάει τα συνθηματικά, τα είχε κάνει τατουάζ στα χέρια του.
"Νησί"
"Παρασύνθημα"
"Τουρίστριες"
"Περάστε να υπογράψετε το εφοδόχαρτο" απήντησε ο αγαθός γίγας.
"Μάλιστα, πως σε λένε παιδί μου;"
"Γυρηόνη κύριε". (και ουχί Γηρυόνης όπως αναφέρουσι λάθος ορισμένες πηγές!)
"Και δε μου λες παιδί μου Γυρηονη πόσο καιρό είσαι στο φυλάκιο"
"Aφήστε τα κύριε αξιωματικέ, είμαι 2000 χρόνια σκοπέτο εδώ, και φυλάω τα πρόβατα του Ήλιου να μασαμπουκώνει όποτε γουστάρει. Μόνη παρέα έχω αυτό το κουταβάκι τον Όρθρο. ΟΡΘΡΕ ΕΛΑ ΔΩ ΡΕ ΚΟΠΡΙΤΗΗΗ"
Ο Πιττακός μπορεί και να ελέρωσε τα υποκαμισοσώβρακά του βλέποντας τον Όρθρο που έμοιαζε με κουταβάκι όσο το μαλαπέρδι του Τζον Χολμς έμοιαζε με οδοντογλυφίδα. Δεν ηγχώθη όμως και το παιξε άνετος.
Η κουβέντα εσυνεχίσθη και ο Γυρηόνης απεδείχθη ψάρακας και ποντικαράς μεν, αλλά καλός και πιστός φίλος.
Ο Πιττακός όμως δεν ημπόρου να ανέχεται τόσα αιγοπρόβατα και βοοειδή τριγύρω χωρίς να βάζει χέρι.
Όταν είχε πετάξει πρώτη φορά την ιδέα στο Γυρηόνη του εκακοφάνη και ετρομοκρατήθη.
Όμως μια μέρα, γυρίζοντας το τριγύρω στο νησί και προσπαθώντας να βρει τρόπο να ψήσει τίποτα χωρίς όμως ο Γυρηόνης να καταλάβει τι τρώει, γύρω γύρω γύρω γύρω του ρθε η ΙΔΕΑ! Θα κάνω το κρέας ΓΥΡΟ!
Έτσι επήγε στα κρυφά, έσφαξε ένα χοίρο, τον ετεμάχισε, τον καθάρισε, τον έκανε φιλετίνια, του πέταξε πάνω πράσινο και κόκκινο πιπέρι, τον βούτηξε στη θάλασσα να αλατιστεί και τον άφησε να ξεραθεί το αλάτι πάνω του. Πέρασε τα φιλετίνια εις σούβλα την απίθωσε κάθετα εις το έδαφος και έβαλε φώκο.
Όταν γύρισε ο Γυρηόνης από το περιπολο, τον περίμενε ένα πιττόγυρο άλλο πράμα. Ο αγαθός γίγας ούτε εκατάλαβε ότι το φαγητό του ήτο κρεατικό από τα κοπάδια του Ήλιου, καθότι με τις γεύσεις δεν ήταν καλός, και το καγιέν τείνει να καλύπτει το χοιρινό άμα βάλεις 3 κουταλιές της σούπας σε ένα πιτόγυρο.
Πλακώσανε και κάτι μπυρόνια, γίνανε κουνουπίδια. Μετά 3ωρο λίγο πριν τις 7, είχαν αράξει στην παραλία, ο Γυρηόνης είχε βγάλει την αρκουδοπαραλλαγή, είχε αφήσει το Γ3 ρόπαλο παραδίπλα και ρευόταν.
Έλα ντε όμως που ο Στρατηγός Άνεμος είναι μέγας ρουφιάνος και τα σφύριξε όλα στον Αρχιστράτηγο Ήλιο.
Και ο Ήλιος ως γνήσιος καραβανάς, τα πήρε στην κράνα, αφήστε που ήτο και τσιφούταρος και δε γούσταρε να του πειράζουν τα κοπάδια. Πάει λοιπόν στα καρακόλια του, και επειδή τότε ο στρατιωτικός κανονισμός ήτο και λίγο αυστηρός, διατάζει να φονευθεί ο Γυρηόνης και ο συνεργός τους. Ο Αρχικαρακόλης -και σύμφωνα με πηγές της εποχής και πολύ ευρυκώλης κιόλας- ο Ευρυσθέας, δεν είχε άτομα καθόλου εκείνη τη μέρα, γιατί είχαν βγεί όλα τα βύσματα με έξοδο. Του είχε μείνει ένα γομάρι ο Ηρακλής μόνο να κάνει περίπολο, υπηρεσία πύλη, τηλεφωνικό, μαγειρία και πλοίο της αγάπης. Τι να κάνει όμως που δε λες όχι σε διαταγή άμα θες να πάρεις κανα γαλόνι παραπάνω στις επόμενες κρίσεις.
Πάει στην πύλη, βρίσκει τον Ηρακλή, που έπαιζε με το ρόπαλο και τα κίτρινα κορδόνια, και τον διατάζει να πάει να φονέυσει τον ανυπότακτο Γυρηόνη, για το καλό της πατρίδας, τα ιδανικά των αρχαίων ημών προγόνων (τα δικά τους δηλαδή, γιατί πιο αρχαίους δεν πολυείχανε τότε), μπλα μπλα μπλα, του θύμησε το καθήκον, τον όρκο, τις φιλίες του στρατου κλπ κλπ κλπ, και στο τέλος του υποσχέθηκε και δεκαήμερον τιμητική οπότε ως καλό καρακόλι ο Ηρακλής επείσθη, βάρεσε 37 προσοχές, και την έκανε.
Ξέρω, τελειώνω..
Ε με συνοπτικάς διαδικασίας έσκασε ο Ηρακλής εις τη νήσον, βάρεσε τρείς ροπαλιές στον Γυρηόνη, μία σε κάθε ξεράδι, και πάει ο Γυρηόνης απόθανε και πολύ στεναχωρήθηκε που δεν ήτο πλέον ορθιος αλλά τ¨ανάσκελο και κοίταγε τα ραπανάκια ανάποδα. Την ίδια μοίρα είχε και το κουτάβι, που έφαγε και αυτό μια ροπαλιά στην κεφάλα του και μας άφησε χρόνους και αυτός πολύ στεναχωρήθηκε επίσης γιατί δεν είχε προλάβει καν να πάρει μεζέ.
Ο Πιττακός από όσο ξέρουμε μάλλον τη γλύτωσε και την έκανε για άλλα μέρη, αλλά απο αρχαίες καταγραφές, μάλλον σήκωσε μαζί του πολύ πράμα από το κοπάδι και ο Ήλιος ετσαντίσθη σφόδρα.
Ποτέ δεν τον ξαναβρήκε όμως, μάλλον γιατί ο Πιττακός, παππούς πλέον είχε αλλάξει όνομα και ανοίξει σουβλατζίδικο κάπου στο Παγκράτι. Μετά από πολλά πολλά χρόνια στο ίδιο σημείο βρέθηκε μια επιγραφή αρχαίου σουβλατζίδικου, με τον τίτλο "Η πίττα του Πάππου", με σήμα ένα βόδι και τον Ήλιο...